WK Perth
Daar zit je dan, voor de zoveelste keer in het vliegtuig terug naar huis. De vorige keer dat ik een blog schreef waren we vol zelfvertrouwen en klaar voor het WK.
Goed we kunnen nu wel ophouden met het getal want we zijn uiteindelijk 18e geworden. De overall score werd aan het eind gewijzigd doordat er een boot voor het hele evenement gediskwalificeerd werd wat ons 3 punten opleverde waardoor we op 110 punten uitkwamen. Deze boot in kwestie was het andere Nederlandse team en tevens onze concurrenten. Alhoewel ze op een 26e plek hadden moeten eindigen werden ze nu laatste. Dit gun je uiteraard niemand dus ook Team Stevens niet!
Inmiddels kan ik met opgeheven hoofd vertellen waarom we het niet goed hebben gedaan, achteraf praten is altijd een stuk makkelijker.
Het WK begon op maandag 5 december terwijl de gemiddelde Nederlander waarschijnlijk thuis zat met een kop warme chocola en een gedichtje. Ons cadeautje van de Sint was een 21ste en een 14e plek en het had maar weinig gescheeld of ons gedichtje was er één geworden in de protest kamer. Gelukkig gebeurde dit niet maar echt happy kun je niet worden als je zo een wereldkampioenschap begint.
De tweede dag van het evenement werd gecanceld wegens regen en thunderstorms, wat overigens prachtige lichtflitsen opleverde de hele dag door.
Vanaf de derde dag werden onze resultaten beter, we voeren eindelijk goed en konden een 5-6-9 noteren wat ons terug zetten in het klassement met veel mogelijkheden op beter. Een buikgriep bij Kalle zorgde deze dag nog wel voor wat rotzooi in de boot want de arme jongen kon niks binnenhouden. Respect hoe Kalle ondanks alles toch heeft doorgezet om alles te geven!
Na wat medicijnen en een goede nachtrust hebben we verder het evenement uit kunnen zeilen met helaas weinig goede resultaten. In de goldfleet voeren we een serie van 21-18-14-11-12.
Om nu de schuld te geven aan een buikgriep is een beetje makkelijk maar echt helpen deed het natuurlijk niet. Kalle, Dick en ik hebben uitvoerig gepraat waar de oorzaak kan zitten en eigenlijk waren we het er over eens dat we veel te veel fouten hebben gemaakt en dat we meer moeten vertrouwen op wat we kunnen.
Vooraf aan het WK hebben we 20 dagen 4 uur per dag getraind in 25 knopen wind. Misschien hebben we wel gewoon veel te veel gevaren. We waren niet zeker genoeg van waar we eigenlijk heel erg goed in zijn: hard gaan! We waren te veel bezig met bootsnelheid i.p.v. met bezig zijn met tactiek. Overigens hebben onze trainingsmaten en concurrenten Nick Rogers en Chris Grube het ook niet zo goed gedaan met dezelfde oorzaak. Zij hebben tevens denk ik hun selectie verloren om naar de spelen te kunnen gaan. Bij ons is dat gelukkig niet aan de orde en hebben we nog alle kansen om dadelijk in het Europese seizoen ons alsnog te kwalificeren voor de Spelen.
We geloven er nog steeds heilig in en gaan verder met onze moeilijke campagne naar de Spelen. Door jullie, vrienden van Team Coster, is dit mogelijk. We live to fight an other day en komen dadelijk echt met resultaten die ons naar de Spelen brengen. We gaan als outsiders voor een medaille dat als alles eenmaal rond is echt mogelijk is!
Dank voor jullie steun het afgelopen jaar, mede dankzij jullie kunnen wij onze campagne voortzetten met als doel een medaille op de Spelen! We hebben nog een lange weg te gaan maar hopelijk blijven jullie ons ook in 2012 steunen en kunnen wij samen met jullie onze droom gaan waarmaken.
We wensen iedereen hele fijne dagen en een heel goed 2012!
Het gaat in ieder geval zeker vuurwerk worden!
Groeten,
Dick, Kalle en Sven
Fotograaf: Richard Langdon, Ocean Images.
n rustdag en is het t
evens mijn verjaardag. Gedurende onze campagne, waar we al bijna 13 jaar mee bezig zijn, is dit tevens de 5de keer dat ik mijn verjaardag in Australië mag vieren.